Rozdział 24 / No nareszcie! Obudziłam się z niemiłym przeświadczeniem, że przegapiłam sen. Byłam pewna, że coś mi się śniło. Pamiętałam jakąś postać… niestety, im bardziej wytężałam umysł, tym mniej szczegółów umiałam przywołać. Pierwszy raz zdarzyło mi się coś takiego. Do tej pory umiałam odtworzyć praktycznie każdy swój sen. A przynajmniej ten ważny i sensowny. Czułam, że i ten był istotny, lecz nie został w mojej pamięci. Z nietęgą miną uniosłam się i rozejrzałam. Phillip leżał koło mnie na plecach. Ręce miał złożone na piersi. Dziewczyny z kolei leżały przytulone do siebie na łyżeczkę. Uśmiechnęłam się lekko na ten widok. Wstałam z naszego prowizorycznego posłania starając się nikogo nie budzić. Nie było specjalnie wygodnie mimo obozowych śpiworów. Nasz prowizoryczny szałas, z pozostałych desek po szopie, nie ochraniał nas od lodowego wiatru ze śniegiem tak skutecznie, jak byśmy chcieli. Wzdrygnęłam się, gdy zrozumiałam, że taki stan rzeczy nie służy moim przyjaciołom.
– Elpis, ty jesteś ranna! – usłyszałam piskliwy głos Amber. Ranna? – spytałam w myślach zaskoczona i otworzyłam oczy. Nie pamiętałam o żadnej ranie. Spojrzałam na swoje prawe ramię. Rana nie była głęboka i już wcale nie bolała. Krwawienie jednak było silne. Zachwiałam się nagle, zupełnie, jakby mój mózg właśnie teraz postanowił zareagować na ten mało przyjemny upust krwi. Phil złapał mnie nic upadłam. – Trzymaj się. To ten dupek ci zrobił. Musimy to opatrzyć. – Zgadzam się, niewiadomo, czy miecz nie był zatruty – dodała Janete pochylając się, by przyjrzeć się mojej ranie. Otworzyłam usta, by im powiedzieć, że nic mi nie jest, ale w tym momencie poczułam przeszywający ból rozchodzący się od ramienia, aż do klatki piersiowej. W następnej sekundzie odpływałam w ciemność… znowu… Tym razem czułam się inaczej. Ciemność, która otuliła mnie podczas omdlenia nie była złowroga. Czułam się bezpiecznie. Może to było najzwyklejsze ludzkie omdlenie? – pomyślałam i uczepiłam się te